La Cana de Joan de l'Ors
Alora, lo monde dau vilatge li fagueron fabricar una cana coma voliá. Quora fuguec facha, la beteron sus una charreta e l'adusseron sus la paça. D'aquí, disseron a Joan de l'Ors que la cana era lesta e que poiá venir la querre. Avertisseron tot lo monde. E l'i aviá fola per veire aquò ! N'i aviá de grossasses qu'assajavan de levar la cana, mas la fasián mema pas brandar !
Disseron :
- Joan de l'Ors, ven prendre ta cana, que l'i a degun que pòt levar !
Alora, s'avancec e prenguec la cana, òp, coma prenes un bastonet.
Dissec :
- Bè, aüra, adieu tot lo monde ! Ieu me vau querre fortuna.
Joan lo Boscatier
Lo vaquí en rota. E alora, marcha que marcharà, arribec dins un bòsc. Aquí, l'i aviá un bòn òme que copava de bòsc. A chasque còp de destrau, un aubre chaiá au sòu.
"- Tè, dissec, vaquí un bòn òme. Chau que li parliu. Si me pòio betar, ambé v-eu, farem rota ensems e chercharem fortuna totes dos."
S'aprochec e li dissec :
- De qué fasetz aquí ?
- M'amuso un pauc, fau un pauc de bòsc.
- Avetz una bòna destrau : a chasque còp, tombatz un aubre !
- Oc, es pas marria, la destrau. E vos, onte siatz partit ?
- Bè, me'n vau querre fortuna. Si voletz venir ambé ieu, se tendrem companha.
- D'acòrdi, l'i vau.
- Coma vos dison ?
- Me dison Joan lo Boscatier
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire