Joan de
l'Ors (la seguia)
Lo pechon compreniá e era tot content
de saupre qu'un jorn sòrtiriá d'aquí. E totes los jorns, anava
veire se poiá faire bolegar la gròssa peira.
Un jorn qu'aviá quasi set ans arribec
a la faire bolegar, e poguec veire un pechon trauc ambé la lume. Se
virec vers sa maire e li dissec :
« - O maman, es verai, es
ben defòra ; Vau faire brandar la peira e dins quauques jorns
poirem passar ! »
La maire era ben contenta. Tots los
jorns, anavan totes dos veire si poián tombar la peira. E un beu
jorn, arriberon a la desquilhar. Alora, se'n aneron leu-leu dinqu'au
bòsc qu'era pròchi. Per fortuna son òme achampava de bòsc per
faire de javeus.
La maire dissec au pechon :
-Vaquí ton paire, aprocha-te e
cria-lo.
Alora lo pechon s'avançec. E coma era
un pauc mai pròchi de l'òme, criec :
-Papà !, tres còps. Lo paire
sabiá pas d'onte veniá aquò. Se dreissec, e lo pechon criec
encara :
-Papà !
Veguec d'onte veniá aqueu bram, e
anec au rescòntre dau pechon, e li faguec coma aquò :
- Coma vai que m'apelas « papà » ?
Lo pechon respondec :
- Es ma maire que m'a dich qu'eriatz
mon paire.
- E onte es ta maire ?
- Es darrier aquel aubre, ailavau !
Era quasi nusa e ausava pas de se
laissar veire »
Alora, l'aneron querre e l'òme la
curbissec ambé sa vesta. E coma l'ors fasiá grand bruch e cherchava
d'en pertot, partisseron a la corsa dinqu'au vilatge.
